Femma – superdiversiteit

 

Femma, het vroegere KAV, is een Vlaamse vrouwenbeweging die in 2020 haar tweede eeuw ingaat, met een respectabele 60.000 leden aan boord. Maar zeker in een vereniging met diepe roots, is de nood aan vernieuwing groot. Femma onderscheidt daarbij vijf belangrijke uitdagingen, zegt directeur Beweging Brenda Deny.

De eerste: “Lokale groepen vormen de basis van onze werking”, zegt Brenda Deny. Die zesduizend vrijwilligers in de lokale groepen willen we gelukkig zien in hun engagement. Daar zetten we momenteel een 20-tal groepsbegeleiders voor in. De groepsbegeleiders werken aan openheid en verbondenheid in de groepen. Het effect daarvan is dat de groepen toegankelijker worden voor alle vrouwen uit de buurt.  Twee: We willen Femma verrijken met nieuwe groepen en initiatieven die mensen verenigen. Maatschappelijke superdiversiteit moet weerspiegeld worden door de groepssamenstelling. Drie: Sociaal ondernemen willen we ook invoeren in onze werking. In Leuven gaat De Maekerij van start: een fijne plek waar je dingen kan maken, co-worken, workshops volgen of geven en een hapje en een drankje nuttigen. Een stedelijke ontmoetingsplek. Vier: we willen Femma op de maatschappelijke kaart zetten door onze strijd voor een betere combinatie van arbeid en zorg bekender maken. Ons combinatieverhaal leidt tot meer evenwicht voor gezinnen. We willen naar een voltijdse werkweek van dertig uur. Daar experimenteren we ook mee: volgend jaar nemen we de proef op de som met alle Femma-medewerkers en een onderzoeksteam van de VUB.” Een duidelijke politieke stellingname. En de vijfde pijler? “Tonen wat de waarde is van honderd jaar Femma. In 2020 bestaan we honderd jaar. De gelegenheid te laten zien dat het nog steeds relevant is aan te sluiten bij een vrouwenbeweging.”

Femma werkt aan een ingrijpende make-over, op verschillende vlakken. De nadruk op superdiversiteit is wel opvallend.

“54 experimenten rond superdiversiteit heeft Femma momenteel lopen”, benadrukt Brenda Deny. “Een voorbeeld is onze groep Aalst Divers met haar representatieve samenstelling van de Aalsterse bevolking. Een ander voorbeeld is Molenbeek, waar een groep jonge vrouwen dingen in beweging zetten, activiteiten organiseren en acties voor het goede doel opzetten: geldinzamelingen, vluchtelingen ondersteunen en proberen het beleid bij te sturen. Tegenwind voor het negatieve imago van Molenbeek, zeg maar. De maatschappelijke impact van deze groepen is dat vrouwen elkaar daar ontmoeten vanuit wat hen bindt. Of je nu uit Turkije komt of uit Aalst: je hebt heel wat met elkaar gemeen. Net daarop focussen onze groepsbegeleiders. We gaan uit van de superdiverse maatschappij en met die realiteit gaan we aan de slag. Werken met superdiverse groepen betekent decennia ervaring met sociaal-cultureel werk in vraag stellen. Pragmatisch omgaan met taal hoort daar ook bij: we zien taal als een communicatiemiddel, niet als doel. Investeren in relaties, lokaal zaken inschatten en de juiste hulp inroepen, vergt heel wat investeringen. Zeker als je weet dat het begrip ‘vereniging’ zoals wij dat kennen in Vlaanderen elders in de wereld helemaal niet voor de hand ligt. Bestaande formules loslaten, is een hele uitdaging. Maar die zijn er sowieso niet voor de eeuwigheid.”