Kilalo – Jeugdwerking

 

De jonge juriste Sandrine Ekofo heeft Congolese roots en is voorzitster van Kilalo. “Dat betekent ‘brug’ in het Swahili. Wij empoweren, inspireren en begeleiden jongeren van Afrikaanse origine – van alle nationaliteiten en religies uit Sub-Sahara Afrika – op het vlak van onderwijs, cultuur en vrijetijdsbesteding.” De Afrikaanse stem in Antwerpen mag daarbij rekenen op groeiende (politieke) belangstelling.

“We richten ons op drie verschillende groepen”, zegt Sandrine. “In onze laagdrempelige huiswerkklasjes begeleiden we – voor een prikje – kinderen van 8 tot 15 jaar. Een twintigtal in ons jeugdhuis in Deurne en een dertigtal in Buurthuis De Buurt. Team Cultuur mikt op jongeren van 14 tot 35 jaar, met culturele activiteiten zoals uitstapjes naar een museum, het African Royal Masked Bal… In team Vrije Tijd kun je terecht van 5 jaar tot 35 jaar: zwemmen, naar K3, een theatervoorstelling zoals Jan Zonder Vrees… we houden het zo divers mogelijk.”

Nederlands is onze voertaal. We zijn allemaal Vlamingen.

“In drie jaar zijn we van vier naar acht bestuursleden en een veertigtal vrijwilligers gegaan. En we hebben succes: we sleepten een Bronzen Pagadder in de wacht, een prijs van Beweging.net die vrijwilligers in de bloemetjes zet. En ook nog een prijs van de etnisch-culturele federatie VOEM vzw.”

Hoe vinden jongeren de weg naar Kilalo?

“Mond-tot-mondreclame, flyers, aanspreken op straat, via Afrikaanse winkels… Meer dan de helft van onze leden is hier geboren. Nederlands is de voertaal. We zijn allemaal Vlamingen. Zeker de interculturele evenementen trekken ook een niet-Afrikaans publiek. We discrimineren niét (lacht). We delen ons jeugdhuis met de Chiro, Ecokot en de Regenboog en we organiseren gezamenlijke activiteiten of vormingsactiviteiten met andere organisaties. We willen niks liever!”

Wat is de kern van jullie werking en hoe zijn jullie georganiseerd?

“Kilalo is een Afrikaanse jongerenvereniging die op kinderen en jongeren focust – en niet in de eerste plaats op identiteit. Hier vinden ze een uitlaatklep voor hun frustraties en kunnen ze terecht met hun vragen. We geven jongeren een stem en bieden hen een thuis. Een beetje naar het voorbeeld van het Afrikaans Platform dat jarenlang Afrikaanse verenigingen samenbracht. Kilalo betekent op dat vlak verjonging. Ik voel me als twintiger helemaal thuis in onze werking. Het is alsof we de fakkel overnemen. Zelf heb ik hier een fulltime – onbetaalde – baan aan. Interviews, vergaderingen, administratie, raad van bestuur… Onze vrijwilligers-bestuursleden houden alles draaiende. Vorig jaar hadden we een halftijdse medewerker, maar die jongen draaide overuren. Onze teams steunen meestal op dezelfde drie bestuursleden.”

Aparte partijen hoeven echt niet. Die zijn er alleen omdat er geen alternatief is.

“Voor team Onderwijs hebben we per huiswerksessie twee mensen per klas nodig. Daarbij komen planning en opvolging. Sommige cultuuractiviteiten trekken tot 250 mensen, dus daar komen promo, zaalcontact, budgettering, op- en afbouw, verslag en debriefing bij kijken. Hetzelfde verhaal bij Vrije tijd, om uitstappen te organiseren tijdens vakanties: het Fonds Vrijetijdsparticipatie inschakelen, brieven naar de ouders…. Elk weekend proberen we in het jeugdhuis activiteiten te organiseren. Als voorzitster wil ik zoveel mogelijk aanwezig zijn. Gelukkig zijn er de vrijwilligers én de erkenning, dankbaarheid en liefde.”

Waarom neemt de overheid niet zélf een deel van de rol op die Kilalo invult – toch minstens als het gaat over gelijke kansen creëren?

“Zelfontplooiing mogelijk maken, is een breekpunt”, benadrukt Sandrine. “Als bevolkingsgroep voelen we ons ondervertegenwoordigd. Onze jongeren worden te vaak doorverwezen naar het BSO. Maar we stappen zelf naar politiek en media toe. We nodigen al eens de schepen van Cultuur & Jeugd uit. CD&V, Groen en SP.A tonen belangstelling. Een volwaardige politieke en maatschappelijke vertegenwoordiging voor onze gemeenschap van 250.000 mensen is hard nodig. Het liefst door het héle partijlandschap, mét de andere Belgische burgers. Aparte partijen hoeven echt niet. Die zijn er alleen omdat er geen alternatief is.”

Wat zie je als dé struikelblokken voor Kilalo?

“Middelen! Zoals het nu is, komen we er niet. Kilalo krijgt een projectsubsidie voor de huiswerklasjes en we hebben twee jaar na mekaar een beroep gedaan op de Burgerbegroting. Via het fonds van vrijetijdsparticipatie kunnen we eventueel ook een financiële tussenkomst krijgen. We krijgen wat middelen van KBC en van het Internationaal Comité. Sponsoring via winkels, kerken, vrienden, de universiteit bieden een welkome aanvulling. Subsidies zijn te vaak beperkt in de tijd. Bovendien zijn ze hoogdrempelig en maken ze het ons administratief juist moeilijker. Meer middelen en meer medewerkers dus: in een ideale situatie zou elk bestuurslid een halftijdse medewerker hebben. We willen graag dat onze jongeren zelf een rol opnemen in Kilalo, om een permanent aanbod voor alle jongeren tussen 5 en 35 te kunnen verzorgen. De toekomst zal uitwijzen of dat lukt. Maar waarom neemt de overheid niet zélf een deel van de rol op die Kilalo invult – toch minstens als het gaat over gelijke kansen creëren?”