Çavaria – Safe Havens

 

Çavaria vormt een koepel van meer dan 120 verenigingen die streeft naar welzijn en rechten voor de LGBT-community. Met het tijdelijke project ‘Safe Havens’ hielp Çavaria bij de opvang en begeleiding van LGBT-asielzoekers en vluchtelingen, een doelgroep met meervoudige kwetsbaarheid.

“Safe Havens startte in 2016 als pilootproject in Antwerpen en werd uitgebreid naar de rest van Vlaanderen”, zegt voormalig projectleider Fourat Ben Chikha. ”Medewerkers binnen het opvangnetwerk – Fedasil, Rode Kruis en Caritas – verder professionaliseren was het hoofddoel. Hen LGBT-sensitiever maken, bijvoorbeeld bij conflictsituaties in de asielopvang. Het slachtoffer mag dan niet gestraft worden door een transfer naar de andere kant van het land. We hebben voor hen een lotgenotenplatform opgericht in samenwerking met de Roze Huizen in Vlaanderen, die hier vrijwilligers voor ingezet hebben. We moesten wel selectief zijn en de juiste profielen aanspreken. Juridische knowhow, mensen kunnen toeleiden naar woning- en arbeidsmarkt… daar kun je niet iedereen voor inzetten. Maar via e-learning en studiedagen heeft Safe Havens hen vertrouwd gemaakt met de problematiek.”

Geef eens een voorbeeld van een geslaagde tussenkomst?

“Drie Albanese jongeren – twee homo’s en een lesbienne – die samen waren gevlucht en hier erkend werden, vonden een woning dankzij Safe Havens. Anderen hielpen we aan een job door hun cv en sollicitatiebrief op te stellen: low profile toeleiding naar werk. Het zijn mensen met vaak een enorme veerkracht. Als slachtoffer zien ze zich doorgaans niet. Ze denken pragmatisch en oplossingsgericht. Daarom kwam de grote vraag naar individuele hulpverlening wel wat onverwacht. Mensen die een goede advocaat zochten, omdat ze een negatief advies gekregen hadden en hun LGBT-status niet konden aantonen. Een vastberaden advocaat die de materie echt kent, is dan goud waard. We kregen ook vragen over psychosociale gezondheidsproblemen en trauma’s rond seksueel geweld. Enkele transpersonen leidden we toe naar het UZ Gent.”

Wat is de impact van Safe Havens? En hoe kan het project verder gezet worden?

“Racisme binnen de LGBT-community wordt nu minder gerelativeerd, heb ik de indruk. Daarnaast namen professionalisering en betrokkenheid toe bij medewerkers. Vooral de complexiteit van de problematiek is hen nu duidelijk. Er is een verhoogd bewustzijn om op een integrale manier een beleid te voeren. Dat kan zich politiek vertalen. Hoewel er nog werk aan de winkel is, zeker over aspecten zoals geloofwaardigheidsonderzoek en bewijslast, waarbij de vraagstelling nog steeds vaak haar doel voorbijschiet. We willen ook nog meer lesbische asielzoekers bereiken, een moeilijk te bereiken groep, net als transpersonen. Lijden onder racisme is iets wat deze doelgroep ook gemeen heeft met de traditionele migrantengemeenschappen en andere minderheden. Misschien werden er dankzij Safe Havens al links gelegd. Het project liep eind januari 2018 af. Dat blijft hét probleem van tijdelijke projecten. Ik probeer de werking nu in te bedden bij Chouf Chouf vzw, dat zich richt op LGBT’s met een migratieachtergrond, om een Safe Havens Praatcafé te organiseren. Een poging om enigszins het basiswerk te garanderen, want middelen zijn er voorlopig niet. Jammer, want in tien maanden hebben we toch 50 mensen verder geholpen.”